Summum a vobis bonum voluptas dicitur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Dicimus aliquem hilare vivere; Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Duo Reges: constructio interrete. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Ne discipulum abducam, times. Sumenda potius quam expetenda. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum.

Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Quid, quod res alia tota est? Quare conare, quaeso. Tanta vis admonitionis inest in locis; Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Erit enim mecum, si tecum erit. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Quae rursus dum sibi evelli ex ordine nolunt, horridiores evadunt, asperiores, duriores et oratione et moribus. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus;

Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Videsne, ut haec concinant? Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur.

Quid iudicant sensus? Cur, nisi quod turpis oratio est? Itaque contra est, ac dicitis; Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Immo videri fortasse. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem.

Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt;

Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.

Illa tamen simplicia, vestra versuta. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest.

Non potes, nisi retexueris illa. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Simus igitur contenti his. Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt?

At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat.

At iam decimum annum in spelunca iacet. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Quae ista amicitia est? Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.

Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Quis enim redargueret? Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam.